κατακρώτηρα

κατακρώτηρα (Μ)

επίρρ. στην άκρη τού ακρωτηρίου.

[ΕΤΥΜΟΛ. < κατ(α)-* + ἀκρωτήρι + επιρρμ. κατάλ. -α (πρβλ. απόμερ-α, ολοφάνερ-α)].